Een neushoorn raast over het dorpsplein, een poes wordt doodgetrapt. Wat is er aan de hand? Eén na één veranderen mensen in een neushoorn. Een ziekte, een epidemie? Of de mens die er voor kiest om ideeën achterna te hollen? Wat als de mens zich niet verzet? NEUSHOORN is het antwoord van zeven jonge spelers op de fabel van Ionesco, de koning van het absurd theater.

Veel mensen geloven in één god. Een god die goed is, zachtaardig, vol mededogen en liefde. OK, maar … Stel … er zijn meerdere goden (zoals bij de Grieken en de Romeinen). Ze zijn narcisten van de zuiverste soort. Zeg maar goden met een slecht karakter en een serieuze hoek af. Een bende ruziënde, bekvechtende goden, nooit tevreden, nooit content … En ze vervelen zich te pletter. Op een dag, in hun zoektocht naar een ultiem speeltuig, creëren zij de mens. Wat dan? Hallelujah!

Zes jonge mensen ontwaken op dezelfde plek. Een groep vrienden op Facebook. Zonder smartphone. Dat was de afspraak. Het wordt een experiment. Een zoektocht naar een nieuwe vorm van communicatie. Alle verhalen zijn verteld. Alle geheimen zijn bekend. Wat hebben ze elkaar (nog) te vertellen? Wat kunnen zij doen? Tenzij, wachten op de nacht?

Bernard, een aangespoelde Hollander, baat een wasserette uit. Er komt veel jong volk. Met een rugzak vol vuile was. Eva is serieus/serieus verliefd. Lucas ligt in conflict met Frau Eichmann. Francesca keert zwaar gehavend terug uit Thailand. Maxime zit onder de modder. Karel heeft moeite met loslaten. En dan zijn er ook een paar die heel raar doen. Of net niet? Het wassalon, een plek waar mensen met hun vuile was toekomen. En vertrekken met alle vuil uit hun kleren. De wasserette, het goedkoopste alternatief voor antidepressiva en dure therapeuten.